“Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik ben vandaag. Ik ben gewend hier als atleet te staan…”
Bashir Abdi had zondag maar wat graag in het startvak gestaan bij de 44ste editie van de marathon van Rotterdam, maar in plaats daarvan stond hij met “een raar gevoel” aan de verkeerde kant van de dranghekken. “Nu ik hier sta, kriebelt het wel om mijn loopschoenen aan te doen.”
De 36-jarige Belg onderging eind november vorig jaar een operatie aan zijn enkel en is daarvan onvoldoende hersteld. “Ik heb acht weken in het gips gezeten, waardoor de mobiliteit van mijn enkel nog beperkt is. Voordat ik weer heel hard kan lopen, moet dat eerst in orde zijn. Anders ga ik compenseren en krijgt ik weer last op andere plekken.”
Abdi, in bezit van olympisch zilver (Parijs) en brons (Tokio), noemt het geen makkelijke beslissing. “Wel de verstandigste. Als ik volgend jaar ook nog op dit niveau wil presteren, moet ik mijn lichaam verzorgen. Gezondheid heeft prioriteit nu.”
Band met Rotterdam
Dat Abdi ondanks zijn blessure aanwezig is bij de start aan de voet van de Erasmusbrug, zegt wat over de band die hij met deze marathon heeft. “Ik heb een heel goede band met Rotterdam, heb hier mooie herinneringen”, vertelt hij. Hij maakte er in 2018 zijn marathondebuut en won de edities van 2021 en 2023.
“Voor mij voelt Rotterdam als een thuiswedstrijd. Het is ook niet ver van België, natuurlijk.” Maar dat is niet de enige reden voor Abdi om juist deze marathon vaak te lopen. “De supporters zijn hier fantastisch. Ik heb verschillende marathons in de wereld gelopen, maar de sfeer die je hier in Rotterdam hebt, heb je nergens anders.”
“Nergens op het parcours voel je je alleen”, legt hij uit. “De inwoners van Rotterdam komen op deze dag hun huis uit en maken er voor hun deur een feestje van. Er staan altijd supporters langs de kant.”
En dat is zeker niet bij alle marathons het geval, weet Abdi uit ervaring. “In grote marathons die ik heb gelopen, loop je altijd wel bepaalde stukken alleen. Er zijn altijd stukken waarop geen supporters langs de kant staan. Dat is hier totaal niet zo.”
Ook zonder hardloopschoenen en sportkleding aan staat Abdi te genieten in Rotterdam. Menig marathonloper maakt tijdens het warmlopen een korte tussenstop bij het dranghek waarachter Abdi staat en schudt hem de hand.
Als de Belg midden in een gesprek zit, zet hij plots een brede glimlach op en gaat hij op de foto met een fan. Hij neemt voor iedereen de tijd. En met een druk op de feloranje knop – zijn ceremoniële taak van de dag – verzorgt hij het startschot van de tweede startgroep.
Aanval op parcoursrecord Abdi
De toplopers, die in de eerste startgroep zitten, zijn dan al even onderweg. En die groep heeft de volle aandacht van Abdi, want er is een aanval op het parcoursrecord aangekondigd. Dat record – tevens een Europees record – is inmiddels vier jaar van hem.
“Natuurlijk zijn records er om verbeterd te worden”, vertelt hij vooraf. “Het zal spannend worden, want er staan sterke deelnemers aan de start. En als iemand beter is, dan gun ik het hem en is er geen jaloezie. Maar stiekem hoop ik toch dat mijn parcoursrecord nog even blijft staan. En anders kom ik volgend jaar terug om het terug te pakken.”
Vlak voordat de digitale klok onder de finishboog 2.03.36 – het parcoursrecord – aangeeft, dringt Abdi zich naar voren. Hij wil op de eerste rij staan om te zien wie er wint én of zijn record blijft staan.
Als winnaar Geoffrey Kamworor door het finishlint loopt, staat de klok inmiddels op 2 uur, 4 minuten en 33 seconden. Een grijns van oor tot oor bij Abdi, want Kamworor was de gedroomde winnaar en het parcoursrecord is in elk geval nog een jaar langer in zijn handen.
Wanneer hij zelf weer een marathon gaat lopen, en de loopkriebels dus niet meer hoeft te onderdrukken? Hoogstwaarschijnlijk pas in september, bij de WK atletiek in Tokio. “Eerder sowieso niet. Ik focus me op het najaar.”