Het ging als een schok door de Nederlandse atletiekwereld. In juni 2019 werd Madiea Ghafoor – vaste waarde in de 4×400 meter estafetteploeg – opgepakt bij een grenscontrole in Duitsland. In haar auto: 50 kilo drugs met een straatwaarde van 1,5 miljoen euro.
Ze werd veroordeeld tot een celstraf van 8,5 jaar. Nu, 5,5 jaar later, is ze weer vrij en doet ze haar verhaal.
“Ik heb drugs getransporteerd naar Duitsland en that’s it” en “natuurlijk wist ik dat het drugs waren.” In onveranderd plat Amsterdams zegt Ghafoor (32) waar het op staat als ze in Langs de Lijn En Omstreken vertelt over de bizarre wending in haar leven.
“Ik geloof dat alles geschreven staat. Ook dit. Deal with it.” Ermee dealen betekende in haar geval 5,5 jaar in de gevangenis.
‘Geld is de duivel’
Over de rechtszaak, de drugsmokkel en hoe ze daarin verwikkeld raakte, praat ze liever niet. “Waarom ik het deed? Daar ga ik niet veel over zeggen. Maar, geld is de duivel. Dat is het.”
De atlete werd gedetineerde, maar bleef sporten. “Je hebt weinig, maar wel een stoel, een bed en je lichaam. Ik deed squats, lunges, ik ben zelfs gaan rennen in mijn cel. Tijd zat, wat ga je anders doen?”
“Niet iedereen kende daar mijn achtergrond. In de gevangenis doet het er niet toe dat je op de Spelen hebt gestaan. Ik heb wel vrouwen ertoe gezet te gaan sporten. Ben sportlessen gaan geven op de afdeling, ook aan vrouwen die eerst niet durfden te sporten.”
“Ik praat er nu heel makkelijk over, maar de bajes is niet makkelijk. Het kan je breken. Jij zorgt ervoor of je een goede tijd hebt of niet. Als je geen dieptepunten hebt meegemaakt, denk je er makkelijk over.”
Werkende leven oppakken
Nu haar straf erop zit, probeert Ghafoor een maatschappelijke carrière op te bouwen. Ze werkt in een schoenenwinkel en als personal trainer.
“De tijd die ik daarbinnen heb gehad, en de dingen die ik daardoor heb moeten missen. Hell no. Ik ga nooit meer terug.”
Toen ze in 2019, in de auto van NOC*NSF waar ze als olympisch atlete in reed, van de snelweg werd gehaald, wist ze meteen hoe laat het was. “Je weet het gelijk. Je probeert nog normaal te doen, klep open en kijk maar. Ze hebben alles gecontroleerd en de spullen gevonden. Ze waren meteen duidelijk. Een van de douaniers zei dat ik jaren zou gaan zitten. Toen begon de hel.”
Gedurende de rechtszaak in Duitsland koos Ghafoor ervoor niets te zeggen. Er werd een gevangenisstraf van 7,5 jaar geëist. In stilte hoopte ze dat de straf lager uit zou vallen. “Maar ik kreeg er een schepje bovenop. Toen barstte ik in tranen uit. Omdat ik dit mijn familie aandeed.”
Daar zat de pijn voor Ghafoor. “Mijn ouders zien. Hun pijn.” Aan haar loopbaan in de atletiek dacht ze niet meer. Nooit meer.
“De dag dat ik werd opgepakt, wist ik dat mijn carrière over was. Sport is leuk, was een deel van mijn leven en ik hou er nog steeds van. Maar sport, en het leven, is meer dan op de Olympische Spelen staan.”
“Ik hou van de 400 meter. Maar het is altijd een haat-liefdeverhouding. Het is een prachtige afstand, maar doet ook heel veel pijn. Ik vind het prachtig wat die meiden nu presteren, maar mijn tijd is geweest.”
Blik op de toekomst
In de jaren dat Ghafoor zich acht keer tot Nederlandse kampioene kroonde, werden de eerste stappen gezet voor wat later een succesformule bleek. Ghafoor liep destijds in estafetteteams met atletes die later medailles oogstten op EK’s, WK’s en de Olympische Spelen. Hoe anders het voor haar had kunnen lopen, heeft er wat de Amsterdamse betreft nooit toe gedaan.
“Het had gekund. Had, had, had. Je kan gaan zitten jammeren, maar er is nog zoveel meer in het leven”, zegt Ghafoor. “Ik heb vastgezeten, straf gehad, mensen teleurgesteld en dingen gedaan waar ik spijt van heb. Maar ik ben nog jong, ik ben gezond en er kan nog zoveel komen in het leven. Ik kijk niet meer terug met het idee van: had ik maar.”