Tumultueus, wisselvallig en pijnlijk. Zo zou je de eerste finaledag bij de WK in Peking van Jens van ’t Wout kunnen omschrijven. Een dag die bovendien eindigde met een gezwollen enkel, waardoor het nog maar de vraag is of hij zich zondag kan revancheren.
De bronzen medaille op de 500 meter was slechts een te kleine pleister op een schrijnende wond. “Het duurt nog wel even voor ik daar blij mee ben, denk ik.”
Gezwollen enkel
Met een enkel ingepakt in ijs liet Van ’t Wout zijn gedachten gaan over een WK-dag vol ups en downs. Teleurgesteld, maar ook opvallend nuchter.
“Mijn enkel klapte dubbel met die actie met Liu Shaoang. Weer mijn geopereerde enkel. Dus even kijken hoe het gaat. Ik denk zelf dat het niet weer gescheurd is. Het doet best pijn, maar het wordt niet erger. En dat was de vorige keer wel zo. Maar we moeten even kijken hoe de zwelling is vanavond.”
“Als ik mijn schoen in kom, ga ik gewoon rijden. En als ik mijn schoen niet in kom, dan niet.”
Het zou een roemloos einde zijn van een wereldkampioenschap waar Van ’t Wout zou moeten oogsten. Het hele seizoen strijdt hij samen met de Canadees William Dandjinou om de troon in het internationale shorttrack.
Een eerste individuele wereldtitel voor Van ’t Wout zat er aan te komen. Maar op de eerste finaledag ging het te vaak mis. “Ik heb nog niet vaak zo’n goede rit gereden als in de halve finale van de 1.500 meter. Maar de finale was een van mijn slechtste ritten.”
Gewoon dom
In die finale leek Van ’t Wout niet zichzelf. Geheel tegen zijn stijl in reed hij opeens afwachtend. Die passiviteit kwam hem duur te staan. “Ik was helemaal de weg kwijt. In het Engels noem je dat choked. Ik was alleen maar aan het vechten met de mindere rijders. Het was gewoon dom. Ik kan er niets beters van maken. Het was een heel slechte rit.”
Van ’t Wout worstelde zich nog naar de derde plek, maar werd uiteindelijk gediskwalificeerd. In de kwartfinales van de 500 meter herpakte hij zich.
“Ik reed 39,8 vanaf de kop en zo hard heb ik nog nooit gereden. Ik weet dus dat het gewoon aan mijzelf ligt en niet aan mijn fitheid. De halve finale ging ook echt hard. Mijn laatste ronde was drie tienden harder dan die van Dubois (de latere winnaar, red.), maar omdat ik mezelf schopte in de eerste ronde had ik al vier tienden verloren.”
Die fout kostte hem een gunstige startplek in de finale. “Wat kun je vanaf plek vier? Ik heb gewoon zo hard gereden als ik kon. Ik moet blij zijn met brons, maar mijn vorm is niet brons. Dat is gewoon jammer.”
Onbegrip over aflossing
De eerste individuele wereldtitel laat dus nog even op zich wachten, maar in de aflossing zijn de kansen op goud misschien nog wel groter. Op de gemengde aflossing plaatste Van ’t Wout zich met Nederland moeiteloos met voor de finale van zondag.
Maar op de aflossing voor mannen ging het weer mis. In de slotfase kreeg Van ’t Wout het aan de stok met thuisrijder Liu Shaoang. “Ik begrijp echt niet waarom wij die penalty krijgen. Hij rijdt twee meter buiten de blokken en houdt zijn hand op het ijs. Maar die arm heeft geen voorrang ofzo. Dus ik rijd tegen zijn arm en en daarom gaan we op ons bek. Ik snap dat totaal niet.”
Het was een actie met grote gevolgen: geen WK-finale én een nare enkelblessure. “Ik ga nu eerst eten en dan op bed liggen met mijn benen omhoog. En dan zie ik het later wel.”
Laatste WK van Knegt
Ook Sjinkie Knegt had weinig begrip voor de beslissing van de jury. “Het wordt chaotisch op het einde en dan kunnen we het gewoon niet naar ons toetrekken. Je kunt er lang en breed over praten, maar uiteindelijk is het gewoon een armblock van die Chinees. We zijn het hele jaar goed op de aflossing. Als het dan niet gebeurt als het moet gebeuren, dan is dat ontzettend zuur.”
Zijn dertiende WK heeft hem geen geluk gebracht. “Ik kom hier alleen maar om die aflossing te rijden. En als dat dan zo gruwelijk misgaat, is dat gewoon jammer.”
Voor Knegt was de halve finale op de aflossing waarschijnlijk zijn laatste WK-optreden. “Die kans is zeer aanwezig”, bevestigt de routinier, die nog wel de Olympische Spelen in Milaan hoopt te rijden.
“Ik ga er niet vanuit dat ik volgend jaar nog afreis naar Montréal. Dertien WK’s, zeven keer een medaille met de aflossing, individueel weet ik eigenlijk niet eens. Daar ben ik trots op. Het is mooi geweest.”