Met gebogen hoofd stuurt Fabio Jakobsen zijn fiets om de dranghekken. Als hij de camera ziet, duikt hij snel een zijstraat in. De ooit onklopbare sprinter oogt eenzaam, daar op de stoep van een West-Vlaams kustplaatsje.
Net als vorige week in Bredene-Koksijde en de week ervoor in Parijs-Nice staakte Jakobsen in Classic Brugge-De Panne de strijd voor de koers goed en wel op gang was. Vooraf was Jakobsen nog hoopvol: “Het gaat niet altijd zo snel als je wilt, maar ik zet wel stapjes en daar houd ik me aan vast.”
Ronde van Turkije
Jakobsen kwam als een komeet. Hij won twee keer de Scheldeprijs, twee ritten in de Vuelta en de Nederlandse titel voor hij in 2020 door die vreselijke valpartij in de Ronde van Polen ver werd teruggeworpen. Hij knokte zich terug, en hoe. Jakobsen won een rit in de Tour, drie ritten in de Vuelta, werd Europees kampioen en heerste in Vlaamse sprintwedstrijden.
Sinds zijn overstap van Decenuninck-QuickStep naar Picnic-PostNL – in januari 2024 – lijkt niets meer te lukken bij Jakobsen. Vandaag had hij voor de veertigste keer moeten sprinten om de zege voor de ploeg van Iwan Spekenbrink. Slechts een keer haalde hij die zege ook binnen: een rit in de Ronde van Turkije op 21 april 2024.
“We zijn aan het kijken waar het aan ligt. Ik heb het in trainingen wel wat vooruit zien gaan”, aldus Jakobsen voor de start in Brugge. “Maar goed, training is training en geen koers. Ik zou wel graag weer eens op het podium staan. Dat is nog niet gelukt, maar we blijven hoopvol en positief.”
Ondanks de tegenvallers weigert Jakobsen bij de pakken neer te zitten. “Ik kan heel slecht tegen mijn verlies. Dan moet ik me altijd wel even resetten. In plaats van dat ik met spullen ga gooien of ga schelden, probeer ik te kalmeren en na te denken: wat kan er beter? Hoe zorg ik ervoor dat ik weer een stapje zet? Dat gaat niet altijd zo snel als je wilt, maar ik zet wel stapjes en daar houd ik me aan vast.”
Heeft hij de benen nog wel?
Vorig jaar zagen we Jakobsen al worstelen in de Giro en de Tour. Tijdens de Tour vroeg hij zich hardop af of hij die topsprint nog wel in de benen had. Misschien had hij verkeerd getraind of moest hij gewoon wennen aan zijn nieuwe omgeving?
In januari toonde hij zich juist strijdbaar. “In 2025 moet er gewonnen worden”, zei hij overtuigend. In de AlUla Tour bleef hij daar ver van verwijderd, in de UAE Tour werd hij een keer vijfde en een keer zesde en in Parijs-Nice negende.
Jakobsen (28) had een moeizaam eerste jaar bij Team Picnic PostNL, erkende hij afgelopen winter. “Het was zoeken voor mij. Na zes jaar bij dezelfde ploeg raak je gewend aan bepaalde processen.” Hij ging minder krachttraining doen, werd vier kilo lichter en keek met een frisse blik naar de toekomst.
Fris was Jakobsen deze weken allerminst. “Hij werd vanochtend wakker met wat keelpijn en lichte verhoging”, vertelt ploegleider – en architect van de sprinttrein bij Picnic-PostNL- Roy Curvers. “Dan hoop je dat het in de koers meevalt en dat het een beetje wegtrekt. Dat was niet het geval en dan heeft doorfietsen heel weinig zin. Als je een ziek lijf hebt, dan moet je dat laten herstellen.”
‘Zijn er echt mee bezig’
Er komt een dag dat de sprinttrein in een grote wedstrijd om landgenoot Casper van Uden, de Deen Tobias Lund Andresen of de Tsjech Pavel Bittner gebouwd zal worden. Voorlopig is Jakobsen nog altijd het sprintspeerpunt van de ploeg.
“We zijn met allerlei dingen bezig”, aldus Curvers. “Dingen uitsluiten, dingen onderzoeken. Het is nu nog te vroeg om daarover naar buiten te treden. Maar geloof niet dat wij achterover in een stoel gaan zitten en alleen maar zitten te balen. We zijn er echt mee bezig. En Fabio net zo zeer.”