Ontelbare keren heeft David Harte al het veld van zijn club Kampong betreden, maar vanmiddag zal het toch net even anders zijn. Omdat zijn twee dochters met hem meelopen en omdat het de allerlaatste keer is voor de keeper die Kampong in zijn hart gesloten heeft, en vice versa.
Twee wedstrijden nog, niet de minste bovendien want de landstitel staat op het spel in de dubbele ontmoeting met Amsterdam, en dan zit het erop voor de 37-jarige Ier. Vijftien jaar keepte Harte in de hoofdklasse, waarvan dertien bij Kampong. “Het is het einde van een tijdperk, het mooiste tijdperk van mijn leven.”
Sollicitatie via Facebook
Dat Harte zo lang in Nederland zou blijven en dat het afscheid hem niet makkelijk zou vallen, had de doelman nooit kunnen bevroeden toen hij op 22-jarige leeftijd een mailtje opstelde en naar alle hoofdklasse-clubs verstuurde.
Van de meeste clubs kwam er geen enkele reactie, van sommige kreeg hij een afwijzing en alleen bij SCHC was hij welkom om langs te komen. Harte stapte meteen op het vliegtuig, maakte indruk, mocht blijven en speelde twee goede seizoenen in Bilthoven.
“Aan het einde van het tweede seizoen ging ik langs bij een play-offwedstrijd van Kampong en ik was zo onder de indruk van de sfeer en de beleving daar dat ik daarna via Facebook een bericht heb gestuurd naar Alexander Cox, de trainer van Kampong.”
Wat bleek? Cox was toevallig op zoek naar een nieuwe keeper én had zijn oog al laten vallen op Harte. “En de rest is history”, grijnst Harte.
Mooie vriendschappen, topsportmentaliteit en een volle prijzenkast
Harte groeide in Utrecht uit tot de beste keeper van de wereld, tot twee keer toe zelfs. Hij werd drie keer landskampioen en veroverde ook nog de Euro Hockey League.
“Maar ik beoordeel mijn Kampong-jaren niet aan de hand van mijn erelijst. Voor mij tellen vooral die mooie ervaringen en de vele vriendschappen die ik eraan over heb gehouden.”
Vriendschappen met spelers die Harte in zijn eerste jaren nog moest vertellen dat Nederlandse hockeyers verwend zijn met alle faciliteiten die maar als vanzelfsprekend worden beschouwd.
“Ierse internationals moesten zelf geld bijleggen om naar toernooien te kunnen reizen. Maar juist omdat het mij niet kwam aanwaaien, deed ik er alles aan om er het beste uit te halen.”
Die topsportmentaliteit sloeg over op de rest van de selectie. Het hielp Kampong weer een stapje verder in de ontwikkeling. Van spelen om de prijzen naar het winnen van prijzen.
Tranen bij eerste titel in 32 jaar
Voor het eerst in ruim dertig jaar werd Kampong in 2017 weer eens landskampioen. Met een heldenrol voor David Harte. Beide finalewedstrijden tegen Rotterdam werden gewonnen na het nemen van shoot-outs.
“Dat was zo bijzonder en speciaal. Voor mij, als eerste Ierse hockeyer die zo’n grote prijs won. Maar ook voor de club. Ik zag tranen in de ogen bij al die echte clubmensen rond het veld. Dat zal ik nooit vergeten.”
Inmiddels behoort Harte zonder twijfel zelf ook tot de Kampong-coryfeeën. “Haha ja, over twintig jaar ben ik hopelijk ook zo’n oud mannetje op een klapstoeltje langs de lijn.”
Terug naar Belfast
Het is een belofte waar ze hem aan mogen houden, ze gaan Harte nog geregeld terugzien op Kampong. Maar hij komt niet meer op de fiets: binnenkort keert Harte terug naar Ierland. Of eigenlijk naar de Noord-Ierse hoofdstad Belfast.
Want hoe gelukkig zijn gezin ook is in Utrecht, met twee opgroeiende kinderen werd het gemis van hun familie steeds groter. Makkelijk was dat besluit niet.
“Kampong is ook een soort familie. En Utrecht is voor ons home away from home. We gaan het enorm missen. Maar eerst nog twee mooie potjes.”
Die twee mooie potjes kunnen de vierde landstitel opleveren. Daarvoor moet Kampong vanmiddag in Utrecht en komende donderdag in het Wagener Stadion met Amsterdam afrekenen.
“Maar hoe het ook eindigt: ik weet zeker dat ik na het laatste fluitsignaal een grote lach op mijn bek heb staan. Omdat ik sowieso trots ga zijn op een mooie carrière, waarin ik in vijftien jaar hoofdklasse heel wat bereikt heb. Niet slecht voor een Ier.”